Tags

, ,

Olga-Dommina-25-10-2013-By-Sasha-GusovOlga Domnina, piano. S.Prokofjev. Sonate nr.9 in C opus 103, V.Genin. Seven Melodies for the Dial.  (bezocht op 25 oktober 2013, Kleine Zaal van het Concertgebouw, Amsterdam)

Je zal het maar treffen, een debuutrecital in de Kleine Zaal spelen terwijl de Grote Zaal vol stroomt met publiek voor het Bruckner-concert van Nikolaus Harnoncourt. Gelukkig sloeg niet iedereen af richting de Grote Zaal, en trok het als ‘Modern’ geprogrammeerd concert van de Russische pianiste Olga Domnina een heel geïnteresseerde groep van toehoorders aan. Haar televisie optreden bij Vrije Geluiden met fragmenten uit de zevendelige pianocyclus van Vladimir Genin maakte velen nieuwsgierig naar de complete cyclus. Haar expressieve spel tijdens de uitzending schepte hoge verwachtingen en maakte nieuwsgierig naar het live optreden. Geen van de verwachtingen bleek te hoog. Vanaf de eerste maten van de Negende sonate van Sergej Prokofjev hield de pianiste het publiek in haar greep, niet in de laatste plaats door haar opvallende mimiek en expressie die elke noot, elke lijn, elk motief en elke ritmische wending deed opleven. Het publiek was getuige van een geboorte van een klank, van een frasering, van de articulatie. De aan de perfectie grenzende klankvorming in deze technisch veeleisende sonate voegde extra diepte aan de lyrische sonoriteit van het laatste Prokofjev’s pianowerk toe. Iedereen zat ademloos te luisteren en geboeid te kijken, ware het niet door de muziek van Prokofjev dan wel door Domnina’s heel persoonlijke manier van spelen.

Dat Prokofjev een goed evenwicht aan het tweede deel van het programma bood, bleek na de pauze. Maar eerst werd het publiek aan de speciaal voor de Amsterdamse première uit München overgekomen componist Vladimir Genin geïntroduceerd. Het geïmproviseerde interview ging over Genins composities, inspiraties en muzikale ideeën. Tenminste dat konden de Duits-sprekende Nederlanders in de zaal uit de in het goede Duits gehouden betoog van de componist opmaken. De heel beknopte, oppervlakkige en vaak zelfs incorrecte Engelse samenvatting van de uitgenodigde muziekjournalist ging nergens over en riep vele vraagtekens op bij het beide talen machtige publiek. Jammer voor de niet-Duits sprekende toehoorders in de zaal, die aan het geroezemoes konden merken dat er iets niet klopte. Een gemiste kans voor een inhoudelijk gesprek met de hedendaagse componist. De componist, die onder andere vertelde dat muziek mensen moet kunnen raken. En dat was precies wat de pianocyclus Seven melodies for the Dial (2011) deed. Net als bij Prokofjev zat iedereen op het puntje van zijn stoel om niets uit dit omvangrijke werk te hoeven missen. 55 minuut lang, geboeid en overrompeld door het expressieve en doorleefde spel van Domnina en haar interpretatie van deze veeleisende cyclus over tijd en tijdloosheid. Het hele gamma aan kleuren, klankassociaties en muzikale reminiscenties kwam voorbij. Het machtige klokkenspel, de zachte maar onherroepelijke loop van een klok, de genadeloze slagen van een noodklok, de doorzichtige Bachiaanse fuga’s en de extatische danse macabre, –  de Seven melodies van Genin boden genoeg stof tot nadenken zelfs voor een niet filosofisch aangelegde luisteraar. De concertbezoekers hadden het voordeel van een live spel dat door Olga Domnina weer tot een muzikale en esthetische belevenis werd gemaakt. Na afloop vlogen de cd’s met Seven Melodies als warme broodjes over de toonbank. ©Olga de Kort, RMiN, 2013.